P.S. En het venijn zat in de staart.

P.S. En het venijn zat in de staart.
Zaterdag 13 juni. Verona. De dag begon geweldig. De fietsmonteur, een andere, was wel bereid om ons een velglint te verkopen, maar monteren, dat was teveel gevraagd. Dus maar knarsetandend twee velglinten gekocht (package-deal, 2 voor 2 euro) en hierna nog eenmaal bij de arena een glaasje sap gedronken. Ruim op tijd op het station gearriveerd en om half vier waren we in Bolzano. Het hotel was makkelijk te vinden en we mochten de fietsen in de garage zetten. Hierna de stad een beetje verkend. Bolzano lijkt qua bebouwing veel op Merano, ook van die winkelstraten met arcaden waar ook ongeveer dezelfde producten te koop zijn: dure horloges en dito schoenen. 
Zondag 14 juni. Na het opstaan in een aanpalende bar bij ons hotel een sober ontbijt genuttigd en daarna weer de stad in. Op het centrale plein (Piazza Walther Platz) mochten we weer een Fronleichnam viering meemaken inclusief geweervuur. In Italië wordt dit blijkbaar op een ander tijdstip gevierd dan in Oostenrijk. De processie naar de kerk was net begonnen toen de eerste onweersbui vanachter de bergen vandaan kwam. Tijdig bij een conditorei een kopje koffie gescoord zodat we droog bleven. Na afloop van dit spektakel hebben we Ötzi bezocht, de 5300 jaar oude mummie, die in Bolzano zijn laatste rustplaats heeft in een speciaal daarvoor gesticht museum. Deze mummie is in 1991 ontdekt op de hoofdkam van de Alpen vlak bij Bolzano, waar hij door de klimaatverandering gedeeltelijk bloot was komen liggen. Het is een fantastische ervaring zo’n mummie te zien in een klimaatkamer met dezelfde omstandigheden als de vindplaats. Maar wat nog meer fascinerend is dat zijn kleding en werktuigen daar ook te zien zijn. Het geeft een mooi beeld van hoe de mensen toen leefden in dat barre klimaat. En wat de moderne wetenschap allemaal oplevert zijn allerlei details omtrent zijn gezondheidstoestand en waar hij waarschijnlijk vandaan kwam. Een absolute aanrader om daar naar toe te gaan, mocht je in de buurt zijn. Daarna hebben we Schloss Runkelstein bezocht, dat hoog boven de stad ligt en waar je met een gratis shuttlebusje naar toe kunt. Het gebouw op zich is een niet zo bijzondere burcht maar er zijn prachtige fresco’s te zien met o.a. het verhaal van Tristan en Isolde. Tijdens ons bezoek daar kwam de tweede bui; hadden we weer geluk. Weer terug in de stad werden we op de derde bui getrakteerd. Gelukkig is er een mooie Dominicanenkerk zodat we weer droog konden blijven. Toen het weer vrijwel droog was zijn we naar het hotel gelopen en hebben onze spullen en fietsen opgehaald en zijn naar het station gefietst om de trein naar München te nemen. Op het station was opvallend veel politie aanwezig. Dit was een voorbode van wat er nog komen ging. De trein vertrok keurig op tijd maar na enige tijd namen er wat asielzoekers plaats in de eerste klasse. Aangekomen bij de Oostenrijkse grens (Brenner) kwam er een grote hoeveelheid Oostenrijkse politie de trein in die systematisch de trein uitkamde en alle gevonden asielzoekers van Afrikaanse herkomst in het fietscompartiment verzamelde. Aangekomen in Kufstein waren de politiemannen weer verdwenen en verspreidden de asielzoekers zich weer over de trein, alsof er niets aan de hand was. Wij vonden dit een vreemde vertoning. Het lijkt dat Oostenrijk geen asielzoekers in het land wil toelaten en dus zorgt voor een “vrije" aftocht naar Duitsland. De trein bleef echter staan en na een twintig minuten kwam de mededeling dat men niet kon vertrekken vanwege een blokkade van asielzoekers op de rails bij de Duitse grens. Het duurde bijna twee uur voordat we verder konden maar dit hield wel in dat wij in München te laat zouden zijn voor de nachttrein naar Arnhem. In München was een politiemacht op de been om de circa 80 vluchtelingen, die als verstekelingen in onze trein zaten af te voeren.
Maandag 15 juni. Om één uur ’s nachts kwamen we in München aan tijdens een heftig noodweer en kregen we een hotel om de hoek toegewezen, betaald door de DB. De fietsen konden ze daar niet veilig opbergen zodat we die noodgedwongen aan een hek vastgezet hebben. Vonden we wel zielig. Ondanks de korte nacht waren we weer vroeg wakker en na geconstateerd te hebben dat de fietsen er nog stonden zijn wij naar de balie van de DB gegaan om te informeren hoe we in Arnhem konden komen. Er gaan genoeg treinen overdag maar twee fietsen zijn dan een enorme handicap. Er zat niets anders op dan de dag in München door te brengen en de volgende CityNightLine te nemen van 22.50 uur.
München heeft een mooi centrum maar als het de hele dag gestaag regent dan is de bezichtiging hiervan toch minder leuk, maar gelukkig konden we in de aanbieding op het station twee paraplu’s  kopen voor 3,99 Euro per stuk en zo gingen we gewapend tegen de regen het centrum in. We hadden nog recht op een paar kerken en dat werden de  Michaelskirche en de Dom. Na het verorberen van een paar broodjes zijn we naar de Alte Pinakothek gelopen die natuurlijk op maandag gesloten is, maar gelukkig was de aanpalende Neue Pinakothek wel open en dit is wel een prachtig museum met topstukken van o.a. Casper Friedrich David, van Gogh, Monet en een paar schilderijen van Klimt. Op de terugweg bij Karstad gegeten en toen nog de hele avond op het station rondgehangen en het zeker niet representatief gedeelte van de Beierse bevolking bekeken. De volgende verrassing was dat de ons beloofde “Ruhesessel” in de trein niet aanwezig was maar dat we met o.a. een stinkende Italiaan de nacht door moesten komen in een zespersoons slaapcompartiment. Ook dat hebben we overleefd en zo kwamen we uiteindelijk op dinsdagmorgen om 7.45 in Arnhem aan waar onze Lot ons op het perron stond op te wachten. Toch nog een happy end.
En zo kwam er een beetje bizar einde aan een fantastische fietsvakantie met 1450 kilometer op de teller.
Wordt vervolgd in 2016.