Vrijdag de dertiende, van Acquasparta naar Ponzano Romano

Een adembenemende etappe vol met hoogte- en dieptepunten, letterlijk en figuurlijk. We daalden om negen uur af naar de hoofdweg in Acquasparta. Er stond een stevige zuid-zuidwestenwind. Het was van dat typische Hollandse schilderijenweer. Stukken fel blauw en alle nuanceringen grijs en zwarte dreigende wolken, die gelukkig, behalve één keer, zondermeer overdreven. Fris: 13 graden. Grote stukken van de route gingen over wegen waar ook auto's en zwaar vrachtverkeer op reden. Dit is vermoeiend, lawaaierig en geeft veel stank van ongefilterde dieselauto's. Ze moesten verboden worden, die diesels, althans nadat ik de mijne ingeruild heb. Maar ik snap nu wel waarom er zoveel rijden, de bergen hè. Die stonden vandaag in ruime mate op het programma. Alle dorpjes en stadjes liggen niet in het dal, dit in verband met overstromingen, moerasvorming (malaria) en het feit dat je vanaf de hoogte een beter strategisch overzicht over de wegen hebt. Dus elk stadje waar de route doorheen voert moet beklommen worden. San Gemini viel nog wel mee maar naar Narni en vooral daarna waren er lange hellingen met 5-9% die ons nu niet bepaald vrolijk maakten. De harde (tegen)wind deed ook mee om het ons niet naar de zin te maken. Maar na een helling volgt een afdaling. Dan hoef je niets te doen dan alleen maar op de weg te letten om alle gaten in het asfalt te ontwijken. Dat asfalt ziet er uit als klei waar het maanden niet op geregend heeft. Gecrakkeleerd dus met stukken eruit, die dan soms op zijn Italiaans gerepareerd zijn, maar meestal niet gerepareerd. Dat levert dan weer gaten op van 5 cm diep waar je dus omheen moet rijden, voor zover het wegdek dat toelaat. Als je met een vaartje van 25-30 km per uur daar overheen rijdt kun je niet van het prachtige landschap genieten. Echter, de zon liet zich steeds meer zien en zo reden wij de rest van de etappe met wat vriendelijkere heuvels uit. Het venijn zat 'm zoals gebruikelijk in de staart. De laatste twee kilometer naar onze schattige b&b hebben we lopend afgelegd. 12% is toch wel een beetje teveel om met bepakking op te fietsen. Om kwart over vier kwamen we op onze bestemming. Ponzano Romano ligt uiteraard op een berg met een prachtig uitzicht op de Tiber, verder zijn er geen voorzieningen behalve dan een alimentari waar we wat gekocht hebben voor het avondeten, want een ristorante is er niet. Dan maken we zelf maar wat. Morgen is de laatste etappe naar Rome. De weersvooruitzichten zijn niet bijster gunstig, maar dat kan ons niet schelen, als het maar niet onweert. Het legioen Romeinse soldaten is besteld voor het laatste stuk van de route. Op het St. Pietersplein zullen 24 trompetters met Aïdatrompetten ons welkom heten. de Polizia Municipale zal massaal aanwezig zijn om het een en ander in goede banen te lijden. Dus er kan eigenlijk niets fout gaan, vandaag de dertiende ging het tot nu toe ook goed. tot morgen, ciao. 73,8 km, 16 graden.