5 - 6 juni Reschenpas - Merano

5 - 6 juni. Reschenpas  - Meran(o)
Una giornata particolare.
We schrijven Meran(o) dubbelzinnig omdat er onder de lezertjes mensen zijn die afkomstig zijn uit Tirol en waar de Italiaanse schrijfwijze gevoeligheden zou kunnen oproepen. Ik herinner me nog een skileraar die in Lutago het papieren Italiaanse vlaggetje van mijn ijsje haalde en het groen eraf scheurde. (1987) Genoeg over politiek.
Wij vertrokken vanmorgen om kwart voor negen uit het slechtste hotel van deze reis. We moesten om alles vragen. Het eten mocht die naam niet dragen. Een buslading Hollanders mocht chique gedekt dineren terwijl wij arme fietsers in de ontbijtruimte gevoerd werden, waar ook nog bij onze binnenkomst een peuk uitgedrukt werd. Bovendien moesten wij ook nog de hele avond van die fijne Tiroler volksmuziek aanhoren die via een luidspreker op het terras geserveerd werd, zonder dat er ook maar iemand aanwezig was. Alles was nat geworden door een prettige onweersbui. Gelukkig zijn we niet ziek geworden en hebben we voor straf een lunchpakket naar onze kamer gesmokkeld zodat we deze lange dag zonder extra kosten door zouden kunnen komen. Ook wij zijn soms Hollanders. Enfin; na twee kilometer behoorlijk klimmen hebben we de Reschenpas bereikt (1520 m.). Wij hadden gedacht dat de route langs het stuwmeer een eitje zou zijn, maar het overigens fraaie fietspad bezorgde ons toch wat zweetdruppels en dat zo vroeg op de morgen. Toch nog een fraaie foto kunnen maken van de verzonken kerktoren aan de overkant. Door de aanleg van het stuwmeer in 1950 is een dorp onder water komen staan. Alleen de kerktoren steekt nog boven water uit. Na 15 kilometer kreeg ik weer een lekke band en heb ik de binnenland maar vervangen. Dit kost de minste tijd. In Mals raakten we de weg kwijt en moesten we noodgedwongen een kilometer genoegen nemen met het gezelschap van snel rijdende auto's en motoren. De temperatuur was inmiddels behoorlijk opgelopen.
Gelukkig was op een enkele helling na de rest van het parcours een feest omdat het vrijliggend fietspad vrijwel geheel de Adige volgde. Dit is tevens de Via Augusta en het fietspad is gemiddeld ruim 2 meter breed. De Italianen hebben hier een fantastische prestatie geleverd door zo' n perfect fietspad aan te leggen, waar dan ook veel gebruik van wordt gemaakt. Bij  Prato bogen we af naar het oosten en kregen we een stevige wind tegen. Eigenlijk was dit wel prettig want je hebt dan niet in de gaten hoe warm het eigenlijk is. Aangezien het alsmaar licht afdalen is beperkt de tegenwind je niet zo. We kwamen nu dwars door een gebied met eindeloze appelboomgaarden en het karakter van het landschap werd geleidelijk aan minder Alpien. Vlak voor Merano zagen we nog een enorme waterval in de Adige die zoveel waterspetters veroorzaakte dat deze gratis douche welkom was. Even verderop kreeg ik net voor de afdaling met een aantal haarspeldbochten weer een lekke band. Tijdens de reparatie hiervan kwamen we het stel uit Breda weer tegen. Om vier uur kwamen we bij het hotel aan. We waren wel moe na een rit van 89 kilometer en dat bij 35 graden.  Nadat we ons middels een douche opgefrist hadden zijn de naar het centrum gelopen en hebben na een vaas bier een echt Italiaanse pizza gegeten. En nu zitten we op het balkon van onze kamer dit te schrijven onder het genot van een licht verkoelende bries. Om half elf ging het licht uit.
Zaterdag 6 juni. Na een voortreffelijk on-Italiaans ontbijt zijn we de stad gaan verkennen. Geen wind dus al behoorlijk warm. Merano is afgezien van het Mediterraans karakter (overal palmbomen; oleanders en kamperfoelie in bloei) een verrukkelijke plaats om dure kleding, horloges, schoenen en allerlei lekkernijen te kopen. Gelukkig zijn wij op de fiets en kunnen dus niets meenemen of het moet klein en licht van gewicht zijn. Hoezo, horloge's dan? Die hebben we al bij ons. Het duurste ding dat wij hier aangeschaft hebben is een fietspompje dat we hopelijk niet nodig hebben ( natuurlijk hebben wij een fietspompje bij ons maar dit pompje is wat handiger en kan een band tot 8 bar oppompen, ongeveer het dubbele van wat nodig is). Aangezien het om half een al 32 graden was bestond onze lunch uit een grote ijscoupe met veel fruit en slagroom en een glas witte wijn. Hierna hebben wij onze plannen vanwege de warmte bijgesteld en zijn dus niet met de Sessellift naar boven en niet naar de tuinen van Schloss Trautmansdorff gegaan maar terug naar het hotel gesloft, zodat we nog op tijd waren voor de damesfinale van Roland Garros. Bovendien begon het om een uur of twee te betrekken en leek het of elk moment een onweersbui kon losbarsten, die uiteindelijk uit drie druppen regen bleek te bestaan. Wel koelde het gelukkig af naar zo'n 21 graden en begon het aangenaam te waaien. Toen maar weer naar het centrum gelopen en heerlijk genoten van de regionale keuken (Italiaans met een Tirools accent en wijn uit de streek). Morgen wordt het weer heet, dus zullen we redelijk vroeg vertrekken richting Auer/Ora, zo'n 50 km ten zuiden van hier. Bolzano slaan we over, want hier komen we nog terug aan het eind van de reis.